افزایش جمعیت و رشد اقتصادی در دهه های اخیر، میزان مصرف انرژی را به ازای هر واحد از تولید کالاها و خدمات با رشد شدید و نامتقارنی همراه کرده است.
این افزایش تقاضا از یک سو وابسته تر شدن سبد انرژی کشورها را به نفت منجر شده است و از سویی دیگر خطرات زیست محیطی فراوانی را به همراه دارد.
در چنین شرائطی یکی از مهمترین راهکارهای ارائه شده تلاش برای ایجاد توازن میان افزایش بهره وری انرژی و یا کاهش شدت انرژی است. در این میان شاخص شدت انرژی کشورهای دربردارندۀ نفت به عنوان دارندۀ منبع اصلی انرژیهای فسیلی که در مظان اتهام مشکلات زیست محیطی و تغییرات آب و هوایی قرار دارند، زمینه ساز مطالعات بسیاری شده است.
مقالۀ «بررسی شدت انرژی در کشورهای نفتی و غیر نقتی» تاثیر متغیرهای قیمت انرژی (نفت)، تولید ناخالص داخلی، نرخ ارز، میزان انتشار دی اکسید کربن، جمعیت، مساحت زمین و بهره وری در شماری از کشورهای نفتی و غیرنفتی با استفاده از مدل اقتصاد سنجی در بازه زمانی سالهای ٢٠٠٩-١٩٨٥ را بررسی کرده است.
نتایج حاکی از آن است که در هر دو گروه مورد بررسی متغییرهای جمعیت و مساحت سرزمین رابطۀ مثبت و معناداری با شدت انرژی دارد و متغیر تولید ناخالص داخلی نیز رابطۀ منفی با شدت انرژی دارد. متغیر نرخ ارز در کشورهای نفتی رابطۀ مثبت اما در کشورهای غیرنفتی رابطۀ منفی با شدت انرژی دارد. (ن.ک به تحلیلی از روند رشد مصرف انرژی در کشورهای عمده صادرکننده نفت خام)
با این حال در پژوهش «ارزیابی پتانسیلها و مزایای کاهش شدت انرژی در کشورهای عضو اوپک» با استفاده از روش سناریو سازی مشخص شد که کشورهای عضو اوپک دارای پتانسیلهای فراوانی برای کاهش شدت انرژی و صرفه جویی در مصرف نفت هستند که تحقق آن می تواند بر تراز نفت جهانی و کاهش انتشار گاز دی اکسید کربن تاثیر قابل ملاحظه ای داشته باشد.
به نقل از خبرگذاری شانا